Voorwoord

Rond het begin van het voorjaar denk ik extra veel aan hem. Aan mijn vader, Eef Scheffers. Dat begint, als ik voor het eerst de lente weer kan ruiken. Het moment dat de donkerste periode achter ons lijkt te liggen en we weer hoop gaan voelen op een nieuwe tijd. Rond het begin van de lente denk ik elke dag aan hem, ook omdat het bijna zijn verjaardag is. Ik plan in mijn agenda in… bloemetje kopen voor Wil, zijn vriendin. Want altijd als ik vroeg: ‘Wat wil je voor je verjaardag?’, zei hij, ‘Neem maar een bloemetje mee voor Wil!’ En sinds hij overleed sta ik elk jaar op 25 maart in de bloemenwinkel en zoek, samen met hem, een bloemetje uit voor haar. Ik hoor zijn stem. Heb je wel genoeg geld? En zie hem grijpen naar zijn portemonnee. Nee pappie, ik kan het nu wel zelf, het hoeft niet meer uit jouw portemonnee.

Op 25 maart dit jaar zou hij 82 jaar geworden zijn, als hij nog had geleefd. Maar hij is nu alweer negen jaar weg, weg uit ons leven, weg uit ons dagelijks bestaan! Niet uit ons hoofd en niet uit ons hart en eigenlijk klopt het ook niet wat ik zeg. Hij zit nog altijd midden in ons bestaan. Ik hoor nog steeds zijn grapjes in mijn oren, ik hoor nog steeds dat grinnikje van ‘m. Hoor het rammelen van de theekopjes, ruik de geur van stoffige, oude dingen en van terpentijn en verf, veel verf.

 In mijn huis staan ook nog zijn spullen, zijn borden, bestek, glazen, ik gebruik het dagelijks. Hij scharrelde ze bij elkaar op veilingen en rommelmarkten. Het kostte allemaal niks, maar is nu voor mij, oh, zo vreselijk veel waard! In mijn kamer staan de verschrikkelijk lelijke vitrinekasten, die eens zijn minimuseum vormden. Aan de muren zijn schilderijen en zijn portret, op de piano zijn foto. Mijn lievelingsfoto … die Egbert van hem maakte, die laatste zomer in zijn nieuwe huisje. Weer dat grijnslachje, terwijl zijn hand op de schedel ligt, die in zijn stillevens zo vaak terugkwam. De schedel van dat uiterst gore verhaal, hoe hij dat ding van werklui kocht bij een opgraving, was het niet in het Noorderplantsoen? En hoe het een hele ‘verse’ schedel bleek te zijn vol smurrie. En hoe hij dat allemaal verwijderde … brrr. Echt een griezelverhaal.

Het was een van zijn vele verhalen. Spannende, boeiende verhalen kon hij vertellen. En hij vertelde ze graag en aan veel mensen. Dus ook nu nog hoef ik maar naar die mensen toe te gaan en ik kan over hem praten en hoor zijn verhalen nog eens en nog eens. Maar nu door iemand anders vertelt. Dat wil ik gaan vastleggen. Ik wil zijn verhaal vastleggen en al die mensen spreken en misschien ga ik hem dan minder missen. En misschien kan ik dan op mijn manier nog veel meer mensen over mijn vader vertellen.

Ik weet het echt niet, of hij nou echt zo bijzonder was als ik denk?! Maar voor mij was hij zo bijzonder en ik wil heel graag dat de wereld hem niet vergeet. Is zijn geschiedenis belangrijk? Misschien wel, misschien niet, maar ik zal het pas weten als ik het opgeschreven heb. Misschien wordt het ook wel gewoon mijn eigen verhaal… over een dochter die haar vader mist. Die haar vader 36 jaar heeft gekend en nu nieuwsgierig is naar die andere 36 jaar die hij er al was voor haar. Nieuwsgierig naar Eef Scheffers.

Vandaag zijn Leonie en ik naar de veiling geweest aan het Zuiderdiep. Egbert had mij getipt met een briefje in de bus, dat er een schilderij van pappie werd aangeboden. Hij weet dat we dan wel even gaan kijken. De vorige keer was al een poosje geleden, het ging toen om een gouache, een stadsgezicht. Toen hebben we even een foto gemaakt voor ons archief en tijdens de veiling gekeken wat het schilderij opleverde. Diezelfde veiling was toen ook een schilderij van Herman Rinket te koop. Op mijn beurt heb ik toen zijn kinderen getipt. Ze hebben maar zo weinig werk van hun vader over. Misschien voor hun een kans om iets terug te kopen. Maar helaas, of juist gelukkig, werd het schilderij voor een behoorlijke prijs verkocht. Wel fijn, om elkaar daar weer te zien op die veiling. Onze gezinnen zijn zo intens met elkaar verweven. De kinderen Rinket zijn eigenlijk gewoon drie extra broers en een zus. Eigenlijk weet ik niet eens wanneer ze vrienden werden, Herman en Eef, maar mijn hele leven weet ik niet anders. Toen ik geboren werd in de Lodewijkstraat woonden we net bij hun in huis. Wij op 13a en zij beneden op nummer 13. Het huis was betaald door tante Rini’s vader. Het was 1958. We waren tevreden met weinig ruimte in die tijd. De Rinketjes hadden een woonkamer, twee slaapkamers een keuken en een tuin. Wij hadden een woonkamer, drie slaapkamers en een zolder. En dat met respectievelijk vier en drie kinderen.

Maar misschien moet ik eerst nog even weer terug naar vandaag…

De Veiling!

Ben afgelopen zaterdag met Leonie en Tatjana gaan kijken. Het bleek een olieverfschilderij te zijn van een molen in Haren. Het arme ding zag er ongelooflijk goor uit. Alsof er zeker vijftig jaar tegenaan gerookt was. Een dikke gele nicotinewaas en in de penseelstreken lag het stof dicht opgehoopt. Bovendien een beetje onderuit de lijst gezakt en tja, de lijst zelf… Op zich een mooie, brede lijst, maar hij had betere tijden gekend. Er was een vieze donkergele kleur verf opgesmeerd, die ook alweer aan het bladderen was. Eerlijk gezegd, had ik het gevoel dat er geen hond op zou bieden. Vandaar dat we besloten het te redden van de ondergang. Wie schetst onze verbazing dat er toch nog een hardnekkige andere bieder bleek te zijn. Hebben dus toch nog een aardige prijs betaald. En nu moet ie nog schoongemaakt en dan een nieuwe lijst. Heb vanmiddag meteen mammie opgebeld om eens te vissen uit welke periode het kan zijn. Mammie dacht dat het geschilderd zou kunnen zijn in het jaar waarin Pa samen met Herman probeerde te leven van de schilderkunst. Het was volgens haar nog voor hun huwelijk. Dat jaar moest volgens haar 1946 of 47 zijn geweest. Was ie dus nog maar 23 of 24 jaar oud. Straks ga ik slapen en ik weet dat het me heel gelukkig maakt dat ik het schilderijtje op mijn slaapkamer heb hangen. Voelt net alsof pappie vandaag heel dicht bij me is.

Maar misschien moet ik toch eerst bij het begin van het leven van Eef beginnen….

Hanneke 2005